A cobertura de xeo de banquisa no océano Ártico caeu ao segundo nivel máis baixo desde que comezaron as observacións por satélite en 1979, segundo informaron este luns científicos do goberno estadounidense.
Ata este mes, só unha vez nos últimos 42 anos o cranio conxelado da Terra cubriu menos de 4 millóns de quilómetros cadrados (1,5 millóns de millas cadradas).
O Ártico podería experimentar o seu primeiro verán sen xeo xa en 2035, informaron os investigadores o mes pasado na revista Nature Climate Change.
Pero toda esa neve e xeo derretidos non elevan directamente o nivel do mar, do mesmo xeito que os cubos de xeo derretidos non derraman un vaso de auga, o que leva a pregunta incómoda: a quen lle importa?
É certo que esta é unha mala noticia para os osos polares que, segundo un estudo recente, xa están en vías de extinción.
Si, isto significa certamente unha profunda transformación dos ecosistemas mariños da rexión, dende o fitoplancto ata as baleas.
Polo que se ve, hai varias razóns para preocuparse polos efectos secundarios da diminución do xeo mariño do Ártico.
Quizais a idea máis fundamental, din os científicos, é que a redución das capas de xeo non só é un síntoma do quecemento global, senón que é unha forza motriz detrás del.
"A eliminación do xeo mariño deixa ao descuberto o océano escuro, o que crea un poderoso mecanismo de retroalimentación", dixo á AFP o xeofísico Marco Tedesco, do Instituto da Terra da Universidade de Columbia.
Pero cando a superficie do espello foi substituída por auga azul escuro, aproximadamente a mesma porcentaxe da enerxía térmica da Terra foi absorbida.
Non falamos aquí da superficie do selo: a diferenza entre o mínimo medio da capa de xeo de 1979 a 1990 e o punto máis baixo rexistrado hoxe é de máis de 3 millóns de quilómetros cadrados, o dobre que Francia, Alemaña e España xuntas.
Os océanos xa están absorbendo o 90 por cento do exceso de calor producido polos gases de efecto invernadoiro antropoxénicos, pero isto ten un custo, que inclúe cambios químicos, ondas de calor mariñas masivas e arrecifes de coral moribundos.
O complexo sistema climático da Terra inclúe correntes oceánicas interconectadas impulsadas polos ventos, as mareas e a chamada circulación termohalina, a si mesma impulsada por cambios de temperatura ("calor") e concentración de sal ("salmoira").
Incluso pequenos cambios na cinta transportadora oceánica (que viaxa entre os polos e abarca os tres océanos) poden ter efectos devastadores sobre o clima.
Por exemplo, hai case 13.000 anos, cando a Terra pasou dunha era de xeo a un período interglacial que permitiu que a nosa especie prosperase, as temperaturas globais baixaron de súpeto uns cantos graos centígrados.
A evidencia xeolóxica suxire que a desaceleración da circulación termohalina causada por unha afluencia masiva e rápida de auga doce fría do Ártico é en parte culpable.
"A auga doce procedente do desxeo do mar e do xeo terrestre en Groenlandia perturba e debilita a corrente do Golfo", que forma parte dunha cinta transportadora que flúe no océano Atlántico, dixo o investigador Xavier Fettweiss, da Universidade de Lieja, en Bélxica.
"É por iso que Europa Occidental ten un clima máis suave que América do Norte á mesma latitude".
A enorme capa de xeo terrestre de Groenlandia perdeu máis de 500.000 millóns de toneladas de auga limpa o ano pasado, todas elas filtradas ao mar.
A cantidade récord débese en parte ao aumento das temperaturas, que están aumentando ao dobre da taxa no Ártico que no resto do planeta.
"Varios estudos demostraron que o aumento dos máximos estivais do Ártico débese en parte á mínima extensión do xeo mariño", dixo Fettwiss á AFP.
Segundo un estudo publicado na revista Nature en xullo, a traxectoria actual do cambio climático e o inicio dun verán sen xeo, segundo a definición do Panel Intergubernamental de Expertos sobre o Cambio Climático da ONU, é de menos dun millón de quilómetros cadrados.a finais do século, os osos morrer de fame.
"O quecemento global provocado polo home significa que os osos polares teñen cada vez menos xeo mariño no verán", dixo á AFP o autor principal do estudo Stephen Armstrup, científico xefe de Polar Bears International.