A cobertura de xeo no océano Ártico caeu ao segundo nivel máis baixo desde que comezaron as observacións por satélite en 1979, segundo informaron o luns científicos do goberno dos Estados Unidos.
Ata este mes, só unha vez nos últimos 42 anos o cranio conxelado da Terra cubriu menos de 4 millóns de quilómetros cadrados (1,5 millóns de millas cadradas).
O Ártico podería experimentar o seu primeiro verán sen xeo xa en 2035, segundo informaron investigadores o mes pasado na revista Nature Climate Change.
Pero toda esa neve e xeo que se derreten non elevan directamente o nivel do mar, do mesmo xeito que os cubos de xeo que se derreten non derraman un vaso de auga, o que fai xurdir a incómoda pregunta: a quen lle importa?
Certo é que estas son malas noticias para os osos polares que, segundo un estudo recente, xa están camiño da extinción.
Si, isto sen dúbida significa unha profunda transformación dos ecosistemas mariños da rexión, desde o fitoplancto ata as baleas.
Resulta que hai varias razóns para estar preocupados polos efectos secundarios da redución do xeo mariño do Ártico.
Quizais a idea máis fundamental, segundo os científicos, é que a redución das capas de xeo non só é un síntoma do quecemento global, senón unha forza impulsora del.
«A eliminación do xeo mariño expón o océano escuro, o que crea un poderoso mecanismo de retroalimentación», dixo á AFP o xeofísico Marco Tedesco, do Instituto da Terra da Universidade de Columbia.
Pero cando a superficie do espello foi substituída por auga azul escura, absorbeuse aproximadamente a mesma porcentaxe da enerxía térmica da Terra.
Non estamos a falar da área de estampación: a diferenza entre o mínimo medio da capa de xeo de 1979 a 1990 e o punto máis baixo rexistrado hoxe é de máis de 3 millóns de quilómetros cadrados, o dobre que a de Francia, Alemaña e España xuntas.
Os océanos xa están a absorber o 90 % do exceso de calor producido polos gases de efecto invernadoiro antropoxénicos, pero isto ten un custo, que inclúe cambios químicos, ondas de calor mariñas masivas e a morte dos arrecifes de coral.
O complexo sistema climático da Terra inclúe correntes oceánicas interconectadas impulsadas polos ventos, as mareas e a chamada circulación termohalina, á súa vez impulsada por cambios de temperatura ("calor") e concentración de sal ("salmoira").
Mesmo pequenos cambios na cinta transportadora oceánica (que viaxa entre os polos e abrangue os tres océanos) poden ter efectos devastadores no clima.
Por exemplo, hai case 13.000 anos, cando a Terra pasou dunha idade glacial a un período interglaciar que permitiu que a nosa especie prosperase, as temperaturas globais caeron repentinamente uns poucos graos Celsius.
As evidencias xeolóxicas suxiren que unha desaceleración da circulación termohalina causada por unha afluencia masiva e rápida de auga doce fría procedente do Ártico é en parte a culpable.
«A auga doce procedente do derretemento do xeo mariño e do solo en Groenlandia altera e debilita a Corrente do Golfo», que forma parte dunha cinta transportadora que flúe no océano Atlántico, afirmou o investigador Xavier Fettweiss, da Universidade de Liexa, en Bélxica.
"Por iso a Europa Occidental ten un clima máis suave que América do Norte na mesma latitude."
A enorme capa de xeo en Groenlandia perdeu máis de 500.000 millóns de toneladas de auga limpa o ano pasado, toda a cal se filtrou ao mar.
A cantidade récord débese en parte ao aumento das temperaturas, que están a subir ao dobre de rápido no Ártico que no resto do planeta.
«Varios estudos demostraron que o aumento das máximas do Ártico no verán débese en parte á mínima extensión do xeo mariño», dixo Fettwiss á AFP.
Segundo un estudo publicado na revista Nature en xullo, a traxectoria actual do cambio climático e o comezo dun verán sen xeo, segundo a definición do Panel Intergobernamental sobre o Cambio Climático da ONU, é de menos dun millón de quilómetros cadrados. Para finais de século, os osos morrerán de fame.
«O quecemento global inducido polo ser humano significa que os osos polares teñen cada vez menos xeo mariño no verán», dixo á AFP o autor principal do estudo, Stephen Armstrup, científico xefe de Polar Bears International.